ေတာင္ငူခရိုင္၊ ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္ ၊ ဇရပ္ႀကီး ဒိုင္နယ္။ အေရွ႕ေတာင္ဖက္ ႏွင့္ အနီဆံုး ေက်ာင္းကုန္းရြာမွ ခါးဝတ္ ခါးစားႏွင္႔ပင္ ညအေမွာင္ အင္တိုင္းေတာထဲ ကဆုန္စိုင္း ေျပးထြက္ လာခဲ့ၾကသည္။
က်ေနာ္က ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲ၊ တခါမွ် မေရာက္ဖူးေသး။ အေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္မွာ နယ္ခံ လူေတြျဖစ္သည့္ အေလွ်ာက္ လမ္းမွားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ လွမ္းေနေသာ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းလိုက္ရင္း က်ေနာ့္ စိတ္ အေတြးမ်ားက တထင့္ထင့္။ ေသာက စိတ္ေတြက အမွ်င္မျပတ္သလို အတြဲလိုက္၊ အတြဲလိုက္ ကပ္ပါ လာခဲ့သည္။
မိသားစုႏွင့္ ေမြးကတည္းက ၾကာၾကာ ခြဲခြာသြားေလ့ မရိွ။ အခုလိုႏွစ္ရွည္ လမ်ားခြဲခြာဖို႔ အေၾကာင္းက ဖန္လာေတာ့ ယံုၾကည္ရာကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ အိပ္မက္ေတြ အလီလီ မက္ခဲ့ရသည္။ မက္ခဲ့သည့္ အိပ္မက္အတိုင္း သြားကို သြားရမွျဖစ္မည္။ ေျခလွမ္းေတြက ေတာင္တက္ လမ္းေလးအတိုင္း လူမသိသူမသိ သူပုန္တေယာက္ ျဖစ္ဖို႔။ ထို႔ထက္ မျမင္ရႏိုင္သည့္ ဟန္႔တား ေႏွာက္ယွက္မႈေတြကို ရင္ထဲမွ လူထုအတြက္ ေပးဆပ္စြန္႔ လႊတ္ရမယ္ ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္က အခ်ိန္တိုင္း အလဲထိုး အႏိုင္ယူရင္းနဲ႔ေပါ့။
ေတာ္လွန္ေရး နယ္ေျမသို႔ ေရာက္ရွိျခင္း
မဲတင္းတိမ္ တံတား ေရာက္ေတာ့ သံုးေယာက္သား ၫႈိႏႈိင္း သေဘာတူထားတဲ့ နိမိတ္ျပ သေကၤတေတြက ေျခလွမ္းအားလံုးကို ေခတၱတုန္႔ကနဲျဖင္႔ ရပ္လိုက္သည္။ လမ္းေဘး ၿခံဳစပ္အတြင္း။ ေရွ႔မွာျမင္ေနရသည့္ တံတား ဘယ္လို ျဖတ္ရဆိုသည့္ အသိေၾကာင္႔။ စစ္တပ္မွ ထိုတံတားထိပ္တြင္ မၾကာခဏ ကင္း ထိုးတတ္သည္။ သံုးေယာက္ထဲမွ တေယာက္ထြက္၍ စစ္တပ္ရွိ မရွိစံုစမ္းရမည္။ ကုန္သည္ေတြ စခန္းခ်မႈ ရွိ မရွိစံုစမ္းရန္။ ထိုစဥ္ ဗိုက္ေပါက္မွ သူသြားမည္ဟု ေျပာသည္။ အကယ္၍ စစ္တပ္ရွိခဲ့လွ်င္ သူ႔အတြက္ မငဲ့ကြက္ပဲ လႊတ္ရာသို႔ ေျပးဖို႔ က်ေနာ္တို႔ကို ေျပာေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုည ထိုတံတား၌ စစ္တပ္မရွိ။ ရင္ထဲ စို႔ေနသည့္ ေသာက အလံုးႀကီး ခဏျဖဳတ္ခ်၍ ခရီးဆက္ၾကျပန္သည္။
သံုးနာရီေက်ာ္ ဒုန္းစိုင္းလာေတာ့ ေျခေထာက္က ေသြးက်လာသလို။ ေျခဖဝါးေတြ နာက်င္ က်ိန္းစပ္ေနသလို ခံစားရသည္၊ ဗိုက္ထဲ ဟာလပ္ကာ ဆာေလာင္ေနမိသည္။ ထိုဆာေလာင္မႈသည္ က်ေနာ့အတြက္ စိန္ေခၚမႈ နံပါတ္တစ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္မွာ သူတို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ သူတို႔ ဘဝအတြက္ လက္မွတ္ ျဖတ္လာၾကဟန္ တူသည္။ သို႔ေသာ္ ဤခရီး၌ က်ေနာ္တို႔ တူညီေသာ သေဘာထားေတြ ကိုယ္စီ ရွိၾကေနသည္။
ေတာ ခပ္နက္နက္ထဲ ေရာက္လာၾကျပန္သည္။ ယခင္လို ေျမညီလမ္း မဟုတ္ေတာ့။ ေတာင္တန္းေတြ ေက်ာ္ျဖတ္ဖို႔ အတြက္ ေတာင္တက္ လမ္းစကို ခပ္ေရးေရး ေတြ႔စျပဳၿပီ။ လမ္းစ၏ ညာဘက္ ေရတေလွ်ာက္မွ စမ္းက်ေရကို လက္ခုပ္ႏွင့္ခပ္ၿပီး တဝ ေသာက္လိုက္သည္။ လက္မွ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီ။ ဆက္နား၍ မျဖစ္။ ေတာင္တက္စ လမ္းေၾကာင္းေလး အတိုင္း စကားတိုးတိုးေျပာ၍ တက္စဥ္။ ေဟ့! ရပ္ ဘယ္သူလဲ ? ။ စူးရွသည့္ နက္ေမွာင္းသည္႔ အသံနက္ႀကီး။ တကိုယ္လံုး ပူထူသြားသည္။ ေၾကာက္ရြ႔ံ တုန္လႈပ္မႈမ်ား ႏွင့္အတူ ဆြံ ့အ ေနၾက။ လက္ေျမွာက္။ အမိန္႔ေပးသံ အတိုင္း တေသြမတိမ္း နာခံလိုက္ၾကရၿပီ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ ဒူးႏွစ္ဘက္က နတ္ပူးေနသည့္ အလား သဏၭာန္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘာလာ လုပ္တာလဲ၊ ေတာင္ပိတ္ထားတာ မသိၾကဘူးလား၊ အေမွာင္ထဲ ဘာလို႔ ထြက္လာၾက သလဲ။ ေမးခြန္းမ်ားက ဒလစပ္။
က်ေနာ္တို႔ ေစ်းသည္ေတြပါ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ႀကီးတို႔ ေတာင္ပိတ္ထားတာ မသိလို႔ပါ။ က်ေနာ႔ စူးစမ္းေနမႈက မီးစင္ၾကည့္ၿပီး ကဖို႔ သက္သာႏိုင္မယ့္ အေျဖတခုပါ။ ေသနတ္ႏွင့္ လူက သူႏွင့္အတူ လိုက္ခဲ့ဖို႔ အမိန္႔ေပးတယ္။ ေခ်ာင္က်က်ေနရာ တခုမွာ ေခၚသြားထားတယ္။ ဝါးႏြယ္ဝါးေတြ ထူထူထပ္ထပ္ ေပါက္ေနတဲ့ၾကားထဲက ခေနာ္ခနဲ႔ တဲတလံုးကို ေတြ႔ရသည္။
ဒီပံုႏွင့္ တညလံုး ျဖဳတ္ကိုက္၊ ျခင္ကိုက္ မိုးျမန္ျမန္ လင္းပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းေနမိ၏။ နံနက္ေရာက္ေတာ့ ေသနတ္ႏွင့္လူက ထင္ထားတဲ့ စစ္တပ္မွ မဟုတ္ပဲ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးမွ ရဲေဘာ္တေယာက္ ျဖစ္ေနတာ သိရ၍ က်ေနာ္တို႔ အားတက္ ဝမ္းသာ ေနမိသည္။ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္၏။ တမုဟုတ္ခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ ႏွင့္အတူ မိတ္ေဆြ ျဖစ္သြားသည္။ ခဏအၾကာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူသူ တေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ စကားဆိုသည္။ လြန္ေရာ က်ေနာ့ထက္ အသက္ ငါးႏွစ္ခန္႔ ႀကီးမည္ ထင္ရသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး ၫွင္းသိုးသိုးႏွင့္ ထိုရဲေဘာ္၏ ပါးစပ္တြင္ ေဆးတံတေခ်ာင္း ကိုက္လွ်က္။ ေဆးတံေသာက္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္ႏွင့္ တခါတခါ သူမႈတ္ထုတ္ လိုက္သည့္ ေဆးတံမီးခိုးက က်ေနာ့ ႏွာေခါင္းထဲတိုးေဝွ႔ ဝင္၍ အေနရၾကပ္လွ၏။ လာရင္း အေၾကာင္းကို ေလးေလးနက္နက္ ဖြင့္ဆိုျပသည္။ တဘက္မွာေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ႏွင့္။ ထိုေခါင္းေဆာင္မွ က်ေနာ္တို႔ကို ယခုလို အသိစိတ္ဓါတ္ ရိွရွိႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ ေရာက္လာၾကသည့္ အတြက္ အထူး ေလးစားေၾကာင္း၊ ဒီေန႔ စစ္အာဏာရွင္ကို ဘာေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေနရသလဲ ? ဆိုသည့္ သူတို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္ကို စိတ္ဝင္စားဘြယ္ ရွင္းျပေနသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွ ထိုရဲေဘာ္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွတ္ခ်က္ျပဳေနမိ၏။
ခ်ီဂိုလာေတာင္ အျမင့္ႀကီးေပၚသို႔ ရဲေဘာ္ေတြ ႏွင့္အတူ လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။ ကရင္ရြာေလး တရြာ၌ အဖြဲ႔ေတြဆံုၾက၍ ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း စၾက၊ ေနာက္ၾက၊ တေယာက္ လက္ေမာင္း တေယာက္ ထိုးႀကိတ္ က်ီစယ္ေနၾကပံု သားရင္းမ်ားႏွယ္။ သူတို႔ဝတ္ထားေသာ ယူနီေဖာင္းေတြက က်ေနာ္ ၾကည့္ခဲ့ရေသာ စစ္ကားမ်ားထဲမွ ဝတ္ထားသည့္ ေျပာက္က်ား ယူနီေဖာင္းမ်ားႏွင့္ တပံုစံတည္း။ တခ်ိဳ႕ ရဲေဘာ္ေတြက ဆံပင္ရွည္ၿပီး တခ်ိဳ ့က တယ္လည္း သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ ရုပ္ရည္ေတြနဲ႔ မိန္းမေခ်ာ ေခ်ာၿပီး ရဲေဘာ္ေတြမွာ ေတာထဲေတာင္ထဲ ႀကီးမားေလးနက္သည့္ ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္ေတြ ထမ္းေဆာင္ ေနၾကပါလားဟု စိတ္ထဲက မွတ္ခ်က္ခ် ေနမိ၏။ လူေနမႈ အဆင္အတန္းျမင့္သည့္ မိသားစုမွ သားသမီးမ်ား၊ ေတာင္သူလယ္သမား သားသမီးမ်ား၊ အလုပ္သမား သားသမီးမ်ား၊ ေခတ္ပညာတတ္ သားသမီးမ်ား အျပင္ တိုင္းရင္သား လူမ်ိဳးစုေတြထဲမွ အမ်ိဳးအစားတို႔ စံုလင္စြာႏွင့္။
က်ေနာ္လည္း အဘယ္ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ မထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ရမွာလဲ ကိုယ္႔ကို ကိုယ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိ၏။ ေတာင္ထိပ္ ေရာက္လုနီး၊ "မဒယ္ဂါလဲ" ကရင္သံဝဲဝဲ ႏွင့္ေအာ္သံ။ ေရွ ့ပိြဳင့္ ထြက္ရဲေဘာ္မွ "က်ိဳးဖိုး" လို႔ ကရင္လို ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစကားလံုး ကို မွတ္ထားၿပီး အိပ္ရာေဘးမွ ရဲေဘာ္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ "က်ိဳးဖိုး" ဆိုသည့္ ေဝါဟာရ အဓိပၸါယ္မွာ ေက်ာင္းသား ဟု သိရသည္။ က်ေနာ့ အတြက္ ထိုစကားလံုးသည္ ထိုေဒသ၊ ထိုလူမ်ိဳး၊ ထိုလူထုႏွင့္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပါင္းကူးတံတား ထိုးေပးႏိုင္ခဲ့ လိမ့္မည္ဆိုတာ မေတြးမိခဲ့ေသးေခ်။
ေရွ႕တန္း ဧရိယာမို႔ ရဲေဘာ္ေတြ ထမင္းေစာေစာ ခ်က္ၾကသည္။ နံနက္ ငါးနာရီတြင္ ရဲေဘာ္အားလံုး တန္းတူ ထၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔ က အရပ္ထဲမွာ အရပ္သားလို ေနခဲ့ၿပီး ေနဖင္ထိုးမွ အိပ္ရာ ထတတ္သည့္ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြလို ေစာေစာမထ ႏိုင္ခဲ့။ ဝါးႏွင့္ခင္းထားသည့္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ၌ လွဲေနသည္။ ေနာက္ရက္မ်ား၌ တပ္စိတ္မႉးမွ ထမင္းခ်က္ရန္ က်ေနာ္တို႔ကို အကူအညီ ေတာင္းသည္။ ထိုသို အကူအညီ ေတာင္းသည္ကို ဆံပင္ရွည္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မွ က်ေနာ္တို႔သည္ ရဲေဘာ္အသစ္မ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ ေရမခပ္ ခိုင္းေစလို။ အကယ္၍ လွ်ပ္တျပက္ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့လွ်င္ မိမိတို႔မွာ တာဝန္ ရွိေၾကာင္းေထာက္ျပ ေျပာဆို၏။ က်ေနာ္တို႔မွ ရပါတယ္ဟု အားတက္သေရာႏွင့္ ဝါးဘိုးဝါး ခပ္ထူထူ ဗူးႀကီးကို ထမ္းၿပီး ေတာင္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွင့္အတူ ေရခပ္ဆင္းလာသည့္ ရဲေဘာ္မွာ AK- ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကို စလြယ္သိုင္းၿပီး ေရခပ္ဆင္းရာသို႔ ဦးေဆာင္သြားသည္။ ေရခပ္ဆိပ္မွာ စခန္းကုန္းမွ အေတာ္ေလး ဆင္းရသည္။ ဝါးဗူးထဲ ေရျဖည့္ၿပီးေသာအခါ ဘယ္လိုထမ္း တက္ရမလဲ ေမးေတာ့ ထိုရဲေဘာ္မွ ဝါးဗူးကို ေက်ာျပင္မွာကပ္ၿပီး ေျခႏွစ္ဘက္ကို ေတာင္ေကြး ေကြးထားရတယ္၊ လက္ႏွစ္ဘက္က ဝါးဘိုးဝါးကို ေနာက္ျပန္လက္အုပ္မိုးၿပီး ကုန္းကုန္းကုန္းႏွင့္ တေရြ႔ေရြ႔တက္ သြားသည္။
က်ေနာ္လည္း ထိုပံုစံလုပ္ၿပီး ထမ္းတက္ ၾကည့္သည္။ ေတာင္တက္လမ္း တေလွ်ာက္ ကို႔ရိုးကားယားႏွင့္ တကိုယ္လံုး ေရေတြစိုၿပီး စခန္းကုန္းေပၚသို႔ အဆင္မေျပစြာႏွင့္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ စခန္းကုန္းေပၚသို႔ ပါလာသည့္ေရ နည္းနည္းမွ က်န္ေတာ့သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ေတာင္ကုန္းေပၚ ေရာက္သည့္ ေရေတြကို ရိုရိုေသေသ သံုးစြဲရန္ က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ လိုက္ရသည္။
ည အိပ္ခ်ိန္ေရာက္သည့္ အခါ တခ်ိဳ႕က ေရဒီယို နားေထာင္ေနၾက၊ တခ်ိဳ႕ သရဲအေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။ က်ေနာ့ ညာဘက္က အုပ္စုကေတာ့ သူတို႔ ရည္းစားေတြ အေၾကာင္း ေျပာဆို ရင္ဖြင့္သံေတြက က်ေနာ့ နားကို တခ်က္ တခ်က္ ၾကားျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွ အေတာ္ေဝးေဝး မႈန္ပ်ပ်မွ လင္းလိုက္၊ မွိတ္လိုက္ ျဖစ္ေနသည့္ မိုက္ကရိုေဝဗ့္ ေၾကးနန္းတိုင္မွ မီးနီေလး ျမင္ေနရသည္၊ ပိုစုန္းၾကဴး အလင္းေရာင္ေလာက္ႏွင့္ တအိအိ သြားေနၾကသည့္ မီးတန္းေတြက ကားေတြ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ေငးေမာ ခန္႔မွန္းရင္း။ မေန႔က ၿမိဳ႕ျပမွ က်ေနာ္ ဒီေန႔ ေတာထဲ ေတာင္ထဲကို ဘယ္လိုေရာက္ခဲ့သလဲ ဆိုသည့္ ေနာက္ျပန္ေငးေမာ၊ ေတြးၾကည့္ စဥ္းစားခန္းေတြ ႏွင့္။ ၿမိဳ ့ျပကို မသိစိတ္က ေရာက္ေနသည္။ သိစိတ္၏ အခ်ိဳ ့အစိတ္အပိုင္း မွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ေမွးစက္အနားယူ သြားမွန္း မသိလိုက္မိေတာ့။
သင္တန္း ကာလ(၃) လ။
မိုးတြင္းျဖစ္၍ သက္လံုေကာင္းေစဘို႔ နံနက္ ငါးနာရီ တန္းတူ ထၾက၊ ပီတီ ေျပးၾကရသည္။ သံလြင္ျမစ္ ကမ္းနေဘး သဲေသာင္ခံုမွာ စစ္ခ်ီေတး သံၿပိဳင္သီဆိုသံမ်ား ကေတာ့ (တိပ္၊ႏွိပ္၊သံုး၊ေလး) ၂-ဘာလုပ္ေနလဲ ေလ႔က်င့္ေနတယ္) ဘာလုပ္ဖို႔လဲ (ဘာလုပ္ဖို႔လဲ)- တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔၊- ဘယ္သူ႔ အတြက္လဲ (ျပည္သူ႔ အတြက္ပဲ) ၃။ သက္သာ အေနအထားႏွင့္ ေနေစၿပီး သင္တန္းမႉးမွ ၾသဝါဒ ေခြၽေနသည္။ က်ေနာ္က စိတ္မဝင္စား၊ မ်က္ေစ႔ေရွ႕ မွျဖတ္လာသည့္ ေလွကို မ်က္ေစ႔တဆုံး ၾကည့္မိ၍ မိေက်ာင္းတက္ တက္ခိုင္း၍ က်ေနာ့မွာ ဒါဏ္ေပး ခံရသည္မ်ား အမွတ္ရေနမိသည္။
မိုးရြာထဲ သင္တန္းတက္ရ၍ သင္တန္းသားအခ်ိဳ႕ ပမ္းဖ်ား ဖ်ားေနၾကသည္။ အိပ္ေဆာင္မွာ ေဆးကို႔စ္ ယူထားရသည္။ ကြီႏိုင္းက ငွက္ဖ်ားမျဖစ္ဖို႔ ေအာ့ေၾကာလန္ ခ်င္စရာ ျဖစ္ေအာင္ ေသာက္ရ၍ နားႏွစ္ဘက္စလံုး အူသည္။ ဗိုက္ထဲ၌ အစာမရွိ၍ မၾကာခဏ အန္၍ အားမရွိ။ မည္သည့္ အစားအစာမွ မဝင္ပါ။ ေဆးကို႔စ္ ျပည့္သည့္ေန ့ ထမင္း စစားသည္။ နာလန္ထ ျဖစ္၍ ဘာဟင္းႏွင့္ ျဖစ္ျဖစ္စား၍ အလြန္ေကာင္းသည္။
ေတာတြင္း ရွာေဖြ စားေသာက္နည္း။
အဖြဲ႔ႏွစ္ဖြဲ႔ ခြဲ၍ ေတာထဲလႊတ္သည္။ ဆန္ႏွစ္ဗူးဆီ ယူ၍ သြားရသည္။ ေတာထဲ၌ စခန္းခ်သည္။ ကင္းေစာင့္တဲ့သူ ေစာင့္။ ကတုတ္က်င္း တူးသည့္အဖြဲ႔က တူးၾက။ ထမင္းခ်က္သူ ခ်က္ႏွင့္။ သင္တန္းမႉးမွာ ညေမွာင္ရီ ပ်ိဳးစ၌ သူ႔ မိန္းမထံ ျပန္သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔အား ရိကၡာ သြားထုတ္ဦးမည္ဟု လည္း ေျပာသြားသည္။ (ျပန္လာေတာ့ လက္ထဲ ဘာရိကၡာမွ ပါမလာ။ ဒါေတာင္ သင္တန္းမႉး ရိကၡာယူ ျပန္လာေၾကာင္း အေသအျခာ ေထာက္ခံသူရွိသည္။) သူျပန္မလာမွီ က်ေနာ္တို႔က သူလာမည့္ လမ္းကို တိုက္မိုင္းေတြ ဆင္ထားၾကသည္။ (တိုက္မိုင္း ဆိုသည္မွာ တကယ္မိုင္း မဟုတ္ပါ။ လူသြား လမ္းေဘး၌ ေပါက္ေနသည့္ ကိုင္းျမက္ပင္ရွည္ေတြ ၊ ဝါးရံုးပင္ ငယ္ေလးေတြ ဟိုဘက္သည္ဘက္ စုစည္းခ်ည္ၿပီး ခ်ည္ထားၾကသည္။ ) အားလံုး အိုေက လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ဖြဲ႔စလံုး ကင္းတေယာက္မွ မေစာင့္ၾကပဲ ပင္ပန္းထားသမွ် အတိုးခ်ၿပီး တေခါေခါႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားၾကသည္။ အိပ္၍ ေကာင္းေနတုန္း ေမွာင္ႀကီးမဲမဲထဲ ဂ်ီသရီး ေသနတ္သံက တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ေအာ္တို ကုတ္ပါေလေရာ့လား။ က်ေနာလည္း ကမူးရွဴးထိုးႏွင့္ အိပ္ယာထဲမွ ဝုန္းကနဲ အထြက္ တဲေရွ ့ သစ္ငုတ္တိုႀကီးႏွင့္ အားရပါးရ တြဲဖက္ မိတ္ဆက္ မိသြားေသးသည္။ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးသည္ မီးပြင့္ မတတ္ျဖစ ္သြားသည္။ ကိုယ္တူးသည္႔ ကတုတ္က်င္း ထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားေသာ္လည္း ကတုတ္က်င္းက ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
နီးစပ္ရာ က်င္းထဲ ခုန္ခ်ေတာ့ က်ေနာ့ အလွ်င္ေရာက္ေနသည့္ ရဲေဘာ္မွ ေမာင္းထုတ္၍ လန္႔ေျပး ေျပးလိုက္ေတာ့မွ ကိုယ့္က်င္းထဲ အခန္႔သား အံက်ဝင္မိ ရက္သား ျဖစ္သြားသည္။ က်င္းထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ကြ ၊ အရွင္ဖမ္း၊ အရွင္ဖမ္း။ သူမ်ားေတြ ေအာ္သလို လိုက္၍ ေအာ္ေနမိသည္။ ႏွစ္ဖြဲ႔ စလံုး လူစုၿပီး လူစစ္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္ လိုေနသည္။ လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ - "ေၾကာင္နာ" ဟု အမည္ေပးထားေသာ ရဲေဘာ္က သူမ်ား ကမာၻပ်က္ခ်ိန္မွာ သူက သူ႔ေနရာမွာ သိုးလို႔ ေကာင္းတုန္း။ အားလံုးမွာ တကိုယ္ေရ စစ္သံုးပစၥည္းမ်ား အိပ္ရာေဘး၌ အကုန္ က်န္ရစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ပါလာတာ ကေတာ့ ေလ့က်င့္ေရး ေသနတ္မ်ား (သစ္သားျဖင့္) က်ေနာ့လက္ထဲ ပါလာတာ ကေတာ့ ေသနတ္ မဟုတ္ပဲ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ မေန႔က ေက်ာင္းသားေတြကေန ဒီေန႔ အရွင္ေမြးလို႔ ေန႔ခ်င္းႀကီး တဲ႔ စစ္သားေတြမို႔ေလ ေတြးၾကည္႔ေပါ႔။
တခါသား မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ေနပူႀကီးထဲ ေတာတိုးေနရသည္။ ေတာတိုးသည္ ဆိုရာ၌လည္း ျဖစ္ပံုက သစ္ပင္ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိသည့္ ေနရာ။ တံျမက္စည္းေတာ၊ သက္ငယ္(ကယ္)ေတာ၊ ဂ်ာမဏီ ၿခံဳေတြ တိုးရလြန္း၍ မ်က္ႏွာ၊ လည္ပင္း၊ လက္ေမာင္း၊ ေျခေထာက္၊ တကိုယ္လံုး သက္ကယ္ေၾကာေတြ ရွထား၍ ပူစပ္ပူေလာင္ ႏွင့္ ဒီၾကားထဲ ေခြၽးေတြ စြဲစိုေနေတာ့ ခံရ အေတာ္ဆိုးသည္။ ေတာတိုးၿပီးသည္ႏွင့္ တပ္ရင္းသို႔ ျပန္ၾကရသည္။ အယင္ေရာက္သည့္ ရဲေဘာ္ေတြက ေရခ်ိဳးဆိပ္တြင္ သင္တန္းမႉးကို မေက်မနပ္ႏွင့္ က်ိန္ဆဲ ေနၾကသည္။ ရဲေဘာ္-ဂီ-တေယာက္ ျပန္မေရာက္ လာႏိုင္၍ က်ေနာ္တို႔သူ႔ကို အသံေပး ေအာ္ေခၚၾကသည္။ တေနရာ ေရာက္ေတာ့ ရဲေဘာ္ဂီမွာ- အသံၾသၾသႏွင့္ ငိုေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနကလည္းပူ၊ ေမာကလည္းေမာ၊ မြန္းတက္ခ်ိန္ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္- ရဲေဘာ္ဂီမွာ ထမင္းဆာေန၍လား မသိ။ စကားေျပာလွ်င္ ႏြမ္းဟဟေလးပဲ စကားကိုဖြေျပာသံ ၾကားရသည္။ ဘဝမွာ မေမ့ႏိုင္ေကာင္းသည့္ ေန႔ရက္ေတြ ပါလားဟု က်ေနာ့ရင္ထဲ ထင္က်န္၍ ေနသည္။
သင္တန္း ဆင္းသည့္ေန႔
တပ္ရင္းမႉးမွ ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္း ဝတ္စံုေတြကို သူကိုယ္တိုင္ ဝယ္ယူခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ သင္တန္းသားေတြကို ဝတ္ေစၿပီး သင္တန္းဆင္းရန္။ စက္ပစ္ကြင္း ေနာက္ဆံုး ေမာပန္း ပစ္ခတ္စဥ္ သင္ခန္းစာ အမွတ္ယူဖို႔ အခ်ိန္။ AR ဆယ့္ေျခာက္ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တိုက္ခြၽတ္ ။ပစ္မွတ္ကို ဝင္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္ပါ့မလား ဟု သံသယ စိတ္ႏွင့္ ရင္ခုန္ေနမိ။ သင္တန္းသား အခ်ိဳ႕ ပစ္ၿပီးၾက၍ တပ္မႉး အခ်ိဳ႕က ပစ္မွတ္ေတြ၏ ရမွတ္မ်ား ေပါင္းေနၾက၏။ က်ေနာ္အား ေသနတ္ပစ္လွ်င္ ဘယ္လိုပစ္ရမယ္ သင္ေပးလိုက္သည့္ ရဲေဘာ္မုတ္ဆိတ္၏ စကားေတြကို စက္ပစ္ကြင္းေရွ႕မွာ ျမင္ေယာင္ေနရင္း ေသနတ္ကို ေမွာက္ၿပီးပစ္မယ္ဆို ေသနတ္ဒင္ကို မိမိရဲ႕ ညာဘက္ ပုခံုးေအာက္ေထာက္၊ ဘယ္ဖက္ လက္ကို ေထာက္ၿပီး ေသနတ္ရဲ႕ေရွ႕ ဖိုက္ဘာအဖံုးကို ကိုင္ရမယ္။ ကိုင္တဲ့ေနရာမွာ ညာဘက္ပုခံုးကို အားျပဳေပး။ ညာဘက္ လက္က ေသနတ္ ခလုတ္ဂြင္းထဲ ထည့္ဖို႔ လက္ညိဳးကို နီးနီးကပ္ထားပါ။ ညာဘက္ မ်က္ေစ့ကိုမွိတ္။ ေရွ႕ေျပာင္းဝထိပ္မွာ တပ္ထားသည့္ ခ်ိန္သီးႏွင့္ အညီယူ(ေရအိုးတင္) ပစ္မွတ္ကိုခ်ိန္။ ပစ္ေတာ့မယ္ဆို လက္ညိဳးကို ဂြင္းထဲ ထည္႔ အသက္ကို မွန္မွန္ရႈ။ ပစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အသက္ကိုေအာင့္ထား၊ လက္ညိဳးကို အသာေလးေကြး။ ခလုတ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္။ ဒိုင္း …. အဲဒီေန႔ သင္တန္း ဆင္းေတာ့ က်ေနာ္ ဒုတိယ ပစ္မွတ္အမ်ားဆံုး ရေၾကာင္းသိရ၍ ဝမ္းသာမႈႏွင့္ အတူ သင္တန္းေန႔ ရက္ေတြကို ယခုတိုင္ လြမ္းသလိုလို ခံစားေနရသည္။
ေရွ႕တန္း ထြက္ရမယ္။
အတိုင္းမသိ ဝမ္းသာမႈႏွင့္အတူ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စို႔တက္သြားမိသည္။ သံုးမရသည့္ အီကြစ္မင့္န္ အပံုထဲမွ သံုးရမည့္ ပစၥည္းေတြျဖဳတ္။ ခရီးသြား အဆင္ေျပေအာင္ အပ္ျပန္ႏွင့္ ေရဗူးအိတ္၊ ေဘာက္ခ်ပ္အိပ္၊ စစ္ခါးပါတ္မွာ သီၿပီးခ်ဳပ္ ။ က်ည္ေဘာက္ႏွင့္ ေသနတ္ကို ေသနတ္တိုက္ ဆီႏွင့္ တိုက္ခြၽတ္ ေဆးေၾကာ။ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ တိုက္ခြၽတ္၍ စိတ္ခ် ရေလာက္ၿပီဆိုမွ ေနပူထဲ ထုတ္လွန္း ၿပီး ေခါင္းရင္းနေဘး သံေခ်ာင္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ေက်ာပိုးအိပ္ထဲ အဝတ္အစားေတြ ထည့္ေနတုန္း ရဲေဘာ္တေယာက္မွ အဝတ္အစား ႏွစ္စံုေလာက္ ထည့္ လမ္းက် မသယ္ႏိုင္လို႔ ဒုကၡေရာက္ ေနဦးမယ္။ ေျပာတဲ့စကားကို နားမေထာင္အား။ ဆန္ႀကိဳး၊ အီကြစ္မင့္န္၊ ေက်ာပိုးအိပ္၊ ေနရာတက် ထား။ ေခါင္းအုံးေအာက္မွ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနသည့္ ယူနီေဖာင္း အသစ္ကို စတိုင္က်က် ဝတ္ရင္း စိတ္ဓတ္ေတြ တက္ၾကြေနသည္။ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ေနသည့္ ရဲေဘာ္မုတ္ဆိတ္ကို က်ေနာ္က ေရွ႕တန္း ထြက္ခါနီး ၾကည္စယ္ခဲ့ေသးသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ေလွေပၚတက္ၾကသည္။ စုစုေပါင္း ခုႏွစ္ေယာက္။ တပ္စိတ္မႈး ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္(အဘ) ။ ဒုစိတ္မႈး ရဲေဘာ္မင္းေအာင္ (ကိုရင္) ။ အားလံုးကို လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္၊ တပ္ရင္းမႈးကို အေလးျပဳၿပီး ထြက္လာသည့္ ရဲေဘာ္ရဲႏိုင္ ကို ေလွေပၚသို႔ ဆြဲတြဲကူရင္း။ သံလြင္ျမစ္၏ ေရဆန္ခရီးကို အန္တု၍ စတင္ ေမာင္းႏွင္ေလေတာ့သည္။
ေစထရြာ အထိ ေလွပို႔ေပးသည္။ ေကအန္ယူ ခရိုင္ တာဝန္ရွိသူေတြႏွင့္ နယ္ေျမ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ ကိစၥၫွိႏႈိင္း၍ ခရီးဆက္ၾကသည္။ ေရွ႕တန္း စထြက္ရ၍လား မသိ က်ေနာ္ အူျမဴး ေနသည္။ သင္တန္းမွ သင္ေပးလိုက္ေသာ သင္ခန္းစာေတြထဲမွ အခ်ိဳ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြကို လက္ေတြ႔ လႈပ္ရွားမႈ ဧရိယာ၌ အသံုးခ် စသြားရင္း။ က်ေနာ္ ေရွ႕ဆံုးမွ ပြိဳင့္ထြက္သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ မိုးက ရြာပါေလေရာ၊ စစ္မိုးကာ ကိုယ္စီ ၿခံဳၾကသည္။ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း မိုးကာမၿခံဳ။ က်ေနာ္ၾကည့္ဖူးေသာ စစ္ကားေတြ၌ စစ္သားေတြ မိုးကာၿခံဳတာ မေတြ႔ရသည့္ အတြက္ေၾကာင္႔ က်ေနာ႔ စိတ္ထဲမလိုဟု ထင္ေနမိသည္။ မိုးစက္ မိုးေပါက္တို႔က ေက်ာပိုးအိပ္ ေပၚ က်ဖန္မ်ားေတာ့ ခရီးသြားရတာ အဆင္မေျပ။ ေတာင္တက္ဖိနပ္က အသစ္မို႔လား မေျပာတတ္ အေရျပားေတြ ေပါက္ၿပဲကုန္သည္။ ေရစိုထားသည့္ ေက်ာပိုးအိပ္ ေလးသည္ထက္ ေလးလာသည္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ေတြ႔သည့္ မုန္႔ဆိုင္တြင္ အက်ီၤႏွင့္ မုန္႔ လဲစားလိုက္သည္။ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ(၂) ဌာနခ်ဳပ္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ထဲ အဝတ္အစား တစံုပဲက်န္ေတာ႔သည္။ က်န္သည့္ ေက်ာပိုးအိပ္မွာလည္း သိပ္အသံုးမဝင္ေတာ့ မဟာမိတ္ရဲေဘာ္ တေယာက္ဆီမွ စစ္ ဟားဗားဆိုက္ႏွင့္ လဲလိုက္ေတာ့မွ အေတာ္ အဆင္ေျပ သြားသည္။
ေတာင္ငူ၊ ဇရပ္ႀကီးဘက္မွ ရဲေဘာ္သစ္ေတြ ေရာက္လာမည္ဟု သတင္းရသည္။ သူတို႔အတြက္ ထမင္း၊ ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ထားၾကသည္။ ရဲေဘာ္သစ္ေတြမွာ ေၾကာက္၍လား မေျပာတတ္ စကားေျပာလွ်င္ ရိုက်ိဳး ခယစြာႏွင့္။ က်ေနာ္ ေတာခို စက ဤကဲ့သို႔ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သည္၊ အခုေတာ႔ သူတို႔ထက္စာလွ်င္ အေရခြံထူလာၿပီ၊ အဘႏွင့္ ရဲေဘာ္ေတြ ဤေၾကးနန္း ရရျခင္း ေနာက္တန္းဌာနခ်ဳပ္သို႔ အျမန္ဆံုး တက္လာရန္။ အေရးတႀကီး ေၾကးနန္း ရိုက္ေခၚတာေၾကာင့္ ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကရ ျပန္သည္။ ဆန္ႀကိဳးကို ဆန္ထပ္ျဖည့္ အီကြစ္မင္႔န္ကို ျပန္စစ္ေဆး၊ ေရဗူးထဲ ေရထပ္ျဖည့္ ။ ရဲေဘာ္ မင္းကိုေအာင္မွ ေရွပြိဳင့္ ထြက္သည္။ သူပြိဳင့္ထြက္ပံုမွာ ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္။ အမွန္တကယ္ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ရမည္ဟု သံုးသပ္မိသည္။ ေသနတ္က်ည္ထိုး၍ ရန္သူကို တကယ္ေတြ႔ေနသည့္ အလား ပံုသ႑ာန္ႏွင့္ ေဘးဘယ္ညာသို႔ ေသနတ္ထိုးခ်ိန္၍ မ်က္လံုးအစံုမွာ သိမ္းငွက္ကဲ႔သို႔ စူးရဲျဖတ္လတ္ေနသည္။ ေတာင္ကုန္း တခုအေပၚသို႔ ေပါ့ပါး လွ်င္ျမန္မႈႏွင့္အတူ သူ၏ လႈပ္ရွား တက္သြားပံုမွာ က်ေနာ့အတြက္ အစဥ္အၿမဲ ရန္သူကို သတိရွိရွိ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ သတိေပးသလို ျဖစ္ေစသည္။ ေတာေခ်ာင္ တခုသို႔ အျဖတ္၊ ေတာစပ္တခုသို႔ အဝင္ လူသံၾကား၍ ေရွ႕ပိြဳင့္မွ အခ်က္ျပ သေကၤတ ျပဳလုိက္တာႏွင့္ လမ္းေဘး က်ည္ကြယ္၊ မ်က္ကြယ္ ေနရာကိုယ္စီ ယူလိုက္ၾကသည္။ အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ေရွ႕က လူသံမွာ ရြာသားျဖစ္ေနတာ သိရသည္။ ထိုေနရာတြင္ ရန္သူစစ္ေၾကာင္း အၿမဲ အသံုးျပဳေနေသာ လမ္းေၾကာင္းျဖစ္၍ သတိရွိစြာ ျဖတ္ကူးၾကရသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ယာပလို တဲသို႔ မိုးခ်ဳပ္မွ ေရာက္ၾကသည္။ ေတာင္ၾကားထဲ လယ္က်င္းေတြ ေဖာ္ၿပီး လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ရေသာ ကရင္ရြာသား တစုကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုရြာမွ တပ္မဟာ-(၁)၊ (၂)၊ (၃)၊ ေဒသ အသီးသီးသို႔ လမ္းခြဲ၍ သြားရသည္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ ကုန္သည္မ်ား၊ ရြာနီးေျခာက္စပ္မွ ရြာမ်ား ၊ အေဝးမွ ရြာမ်ားမွ ၿမိဳ႕ျပသို႔ လည္းေကာင္း၊ နယ္စပ္သို႔ လည္းေကာင္း၊ ကူးလူး ဆက္သြယ္ အသံုးျပဳၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ အိမ္ခြဲ၍ ေခတၱ တည္းခိုၾကသည္။ အိမ္ရွင္မွ ေတာင္ယာက အသီးအရြက္မ်ား ခ်က္စားရန္ ေပးသည္။ ဧည့္ခန္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ထက္ ေစာၿပီး တည္းခိုေနသည့္ လူတေယာက္ ရွိေနသည္။ သူသည္ တုန္ရီစြာ ငွက္ဆိုးထိုးသလို ၿငီးျငဴေသာ အသံျဖင္႔ ငွက္ဖ်ား တက္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔၌ ပါလာသည့္ ေဆးႏွင့္ သူ႔ကို ကုသတိုက္ေကြၽး လိုက္သည္။ ခဏအၾကာ ထိုသူမွာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ရဲေဘာ္တေယာက္ ျဖစ္ေနမွန္း သိရျပန္သည္။
အလံေတာ္ တခုထဲေအာက္ အဖြဲ႔အစည္း တခုတည္း ျဖစ္ေသာ္လည္း တာဝန္ ထမ္းေဆာင္သည့္ တပ္ရင္း၊ တပ္ဖြဲ႔ မတူၾက။ ေဒသျခင္းလည္း မတူၾက။ သူက ေကအန္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ တပ္မဟာ(၃) ဧရိယာတြင္ ေရွ႕တန္း တာဝန္မ်ားႏွင့္ ထီးမူးခီး တိုက္ပြဲ၌ ပါဝင္ခဲ့သူ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာေၾကာင့္ ေနာက္တန္း၌ ေဆးကုသမႈ ခံယူရန္ သူ၏တပ္မႉးမွ ျပန္လႊတ္တာေၾကာင့္ ျပန္ခဲ့ရေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ သူ၏မ်က္ႏွာမွာ ေဖာေယာင္ေနသည္။ အဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္လား မသိ။ ထီးမူခီး တိုက္ပြဲအတြင္း ရိကၡာျပတ္၍ ရဲေဘာ္ေတြမွာ ဆားႏွင့္ ထမင္းစားရေၾကာင္း သိရ၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ က်ေနာ္ ေနာက္တန္းသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ဗဟို စစ္သင္တန္းကြင္း၌ သူ က်န္းမာစြာ ႏွင့္ သင္တန္း တက္ေနတာ သိရ၍ ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္မိသည္။
လံုၿခံဳေရး စိတ္ခ်ရတဲ့ ေဒသ။
စိတ္ပူပင္စရာ သိပ္မရွိ။ တခုေတာ့ သတိထားရမည္။ ဖားေဆာင္း ဘက္မွ တခါတရံ ရန္သူ႔ စစ္ေၾကာင္း လွည့္လွ်င္ ထိုေနရာသို႔ ရုတ္ျခည္း ေရာက္ ေရာက္လာတတ္သည္။ သံလြင္ျမစ္ထဲ ေလွျဖတ္စီးၿပီး ေထာင့္ျဖတ္ ေတာင္ေၾကာ မ်ဥ္းအတိုင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္လွ်င္ ယခု ထိထာရြာသို႔ ေရာက္သည္။ သို႔ေသာ္ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာင္း ထိထာ ရြာ၌ ၾကာၾကာ စခန္းခ်၍ မရ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ စစ္ေရး အျမင္အရ ေခ်ာင္ပိတ္ အခင္းအက်င္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တည္း၊ ထိထာ ရြာတြင္ ေခတၱနားၾကသည္။ အိမ္ေျခ ေလးဆယ္ေက်ာ္၊ ငါးဆယ္ခန္႔ရွိမည္။ ကုန္သည္ေတြ ျဖစ္ၾကဟန္ တူသည္။ ေတာင္ငူ၊ လြိဳင္ေကာ္၊ ေမာ္ခ်ီး၊ ဖားေဆာင္း၊ ေဒသမ်ားမွ ျဖစ္ၾက၍ အခ်ိဳ ့မွာ ျမန္မာျပည္တြင္းက ႏြားမ်ားကို ေစ်းႀကီးေပးၿပီး အေရွ႕တာင္ ထိုင္းနယ္စပ္သို႔ ေမွာင္ခို ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ ေရာင္းဝယ္ၾကသည္။ ျမန္မာေငြႏွင့္ ဝယ္သူၿပီး ထိုင္းဘတ္ေငြႏွင့္ ျပန္ေရာင္းရသည္မွာ အေတာ္ေလး ထြက္ေျခကိုက္ ၾကသည္။ ထိုင္း စီးပြားေရးသမား မ်ားမွ ႏြားေတြကို ႏြားသတ္ရံုထဲ ေမာင္းသြင္းၿပီး ေခတ္မီ ကိရိယာမ်ားနဲ ့ အမဲသားဗူး၊ အသားဗူး ထုတ္လုပ္ေရာင္း ခ်ၾကသည္မွာ ျမတ္သည္ဟု ၾကားရသည္။
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ယြန္းစလင္းေခ်ာင္း ျဖတ္လိုက္၊ ေက်ာ္လိုက္ႏွင့္ ေျခေထာက္မွာ ေရစို၍ မေျခာက္ႏိုင္အား။ ကရင္ တိုင္းရင္းသားမ်ား ေနာက္လြယ္ ပလိုင္း ကိုယ္စီႏွင့္ စားေသာက္စရာ ဝယ္သူၿပီး ရြာသို႔ ျပန္လာၾကပံု။ အဖြားအိုႀကီး တေယာက္ ေဆးတံတို ကိုက္ၿပီး ေတာင္ေဝွး တေခ်ာင္းႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ကို စူးစမ္းေနပံု တစိမ္႔စိမ္႔ ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနမိသည္။ ယြန္းစလင္း ေခ်ာင္းမွ ေရမွာ ၾကည္လင္ စိမ္းျမေနသည္။ တံတားေအာက္တြင္ သူတို႔့၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ားကို ေရခ်ိဳးေပးေနသည့္ သားသည္အေမ မိခင္ကို ျမင္ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္တြင္ ျဖတ္ကနဲ အေမ႔ကို သတိရမိသည္။ တံတားဆိုသည္မွာ ထိုရြာမွ ရြာသားမ်ား စုေပါင္းၿပီး ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ လုပ္ထားၾကသည့္ ဝါးတံတား။ ဤတံတားမွ ျဖတ္သြားလွ်င္ တအိအိ၊ တကြၽိကြၽိျမည္တြန္ တတ္သည္၊ က်ေနာ႔ စိတ္အလ်ဥ္လဲ အေမ႔ကိုလြမ္းတဲ႔ စိတ္နဲ႔ အတိတ္အိမ္ကို ျပန္ကာ တကၽြိကၽြိ တအိအိ ျမည္ေနဆဲ။
ေတာေတာင္ညိဳ႕ညိဳ႕ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းထဲ ေနေျပာက္ေတြ ဟိုတကြက္ သည္တကြက္ ျဖာထြက္ေနသည္မွာ ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္။ သက္တမ္းရင့္ သစ္ပင္ႀကီးေတြ၏ လံုးပတ္မွာ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ႏွင့္ ဝံ႔ၾကြားကာ အရိပ္ေတြ ေကာင္းလွသည္။ အေတာ္ျမင့္ျမင့္ သစ္ပင္မ်ား၏ ခြၾကားတြင္ အလွယိုဖိတ္ က်လာသည္႔ သစ္ခြပန္းမ်ားမွာ အေရာင္မ်ိဳးစံု၏။ ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ႔ရသည္႔ ရွင္မဟာသီလဝံသ ၏ ေတာလား၊ ေတာင္လားေတြကို သတိရေနသည္၊ တခ်ိဳ႕ပန္းက ခရမ္းႏုအေရာင္ ခပ္ပါးပါး ႏွင့္။ တခ်ိဳ႕ ပန္းၾကေတာ့ ၾကက္တူေရြး ႏႈတ္သီးကဲ့သို႔ ရဲရဲရင့္ရင့္ စြာငြင္႔စြာ ပြင့္ျပေနၾကသည္။ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေအာင္ျမင္သည့္ တေန႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ဒီလို သစ္ခြပန္းမ်ိဳး ခြာယူၿပီး ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး တလံုးမွာ ယုယုယယ စိုက္ဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးေတြ ေဝစီမိသည္။
ေတာ္လွန္ေရး ေျမကြက္တခု။
ေရွ႕တန္းက ျပန္ေတာ႔ တပ္ရင္းက ယခင္ေနရာတြင္ မရွိေတာ့ၿပီ။ ဒါးဂြင္သို႔ ေရႊ ့ေျပာင္းသြားခဲ႔ၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔့အဖြဲ႔ စခန္းေဟာင္းမွာ တရက္၊ ႏွစ္ရက္ နားေနလိုက္ ၾကေသးသည္။ လူမေနေတာ့သည့္ ဘားတိုက္ႀကီးမွာ ဖႈံမႈန္႔၊ အမိႈက္မ်ားျဖင့္ ေပက်ံလွ်က္၊ အၿမဲစိုေျပေနသည့္ ထမင္းစား အေဆာင္လည္း တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လို ့ေနသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ႏွစ္ဦးေနသည္႔ အိမ္ဖက္ၾကည့္ေတာ့လည္း ႏိုင္လြန္းႀကိဳး အေဟာင္းႏွင့္ ရက္ထားသည့္ ကေလးပုခက္ေလး တလံုး ေလတိုက္တိုင္း ယိမ္းႏြဲ႔လို႔၊ ဝါးဆစ္ ျငဳပ္စံုေဟာင္းေလး တခု။ ပန္းကန္ေဆးသည့္ ေရဆိပ္မွ ေရတံေလွ်ာက္ ကေတာ့ တာဝန္ေက်ပြန္စြာ ေရက်ၿမဲ က်ေနသည္။ ေက်ာက္ခဲတံုးႀကီး ၃လံုးႏွင့္ ဖိုခေႏွာက္ မီးဖိုက ေလတိုက္တိုင္း ျပာမႈံေတြလြင္႔လို႔၊ စိုက္ထားသည့္ ပဲပင္ တိုင္ေထာင္ အပင္ေတြက လဲသည့္ အပင္ကလဲ ထူသူ မရွိေတာ႔ၿပီ၊ ပိုးစားသည့္ အပင္ကစား။ ေျခာက္ေသြ႔ ၿငိမ္သက္သြားသည့္ တပ္ရင္း အေဟာင္းတခု။ ခုေတာ႔ ------ ။
ဒါးဂြင္မွာ ယခင္ တပ္ရင္းေဟာင္း ေနရာ၏ ေျမာက္ဘက္ အေတာ္ေဝးသည္။ သံလြင္ျမစ္ အထက္ ေသာ္လဲထ ေစ်းအေပၚဘက္မွာ ျဖစ္သည္။ စခန္းသစ္ကို ယခုမွ စ၍ ေဆာက္ရမွာ ျဖစ္သည္။ ဝါးရံုပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ ၿခံဳႏြယ္ေတြ၊ သစ္ငုတ္တိုေတြ ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္း ေဖာ္ထုတ္ရသည္မွာ အေတာ္ ပင္ပန္းသည္။ တပ္ခြဲ၊ တပ္စု၊ တပ္စိတ္အလိုက္ လူစုခြဲၾကၿပီး တဖြဲ႔က ဝါးခုတ္၊ တဖြဲ႔က ထမင္းခ်က္၊ တဖြဲ႔က အေဆာက္အဦး ေျမေနရာ ၫွိၾကရသည္။ တခ်ိဳ႕က အေဆာက္အဦး မိုးရန္ အတြက္ ေလးဆယ့္ငါး မိနစ္ခန္႔ သြားရသည့္ အင္တိုင္း ေတာအတြင္း ဖက္ ေကာက္သြားၾကရသည္။ ေကာက္ယူ၍ ရလာေသာ အင္ဖက္မ်ားကို အိမ္ေထာင္သည္ ရဲေမမ်ားက အင္ဖက္ ပစ္(ယက္)ေပးၾကသည္။ အလုပ္နားခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လွ်င္ ပန္းကန္က မေလာက္၍ ေစာင့္ ေနရသည့္ အဖြဲ႔က ေစာင့္။ အရင္ စားသည့္အဖြဲ႔က စားၾကႏွင့္ တမ်ဳိးပဲ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ဝါးရံုပင္ ေျခရင္း၌တခ်ိဳ႕ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ေအာက္၌ တခ်ိဳ႕ အနားယူ ေနၾကသည္။ တပ္ေထာက္ ရဲေဘာ္က သုခိတာ ေဆးလိပ္ ႏွစ္လိပ္ႏႈန္းက် စေကးကိုက္ ေဝေနသည္။ ဒီလိုႏွင္႔ စခန္းသစ္ႀကီးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
တပ္ရင္း၌ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေခၚ၍ တိုင္ပင္စည္းေဝး ၫွိႏႈိင္းၾကသည္။ တဦးခ်င္း အလိုက္ ကိုယ္ယံုၾကည္သည့္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ရဲေဘာ္ကို ဆႏၵမဲ ေပးၾကရသည္။ ဆႏၵမဲမ်ားကို ေကာ္မရွင္မွ ေရတြက္ၿပီး ဆႏၵမဲ အမ်ားဆံုးရရွိသည့္ ရဲေဘာ္၏အမည္ႏွင့္ မဲအေရအတြက္ကို ဖတ္ၾကားျပၿပီး အားလံုး၏ အေရွ႕ သင္ပုန္းေပၚတြင္ အစဥ္လိုက္ ေရးေပးသည္။ ဒါ … ဒီမိုကေရစီ၏ အေျခခံ သက္ဝင္မႈ တစိတ္တေဒသ၊ တပ္ရင္း၌ မဲအမ်ားဆံုးရသည့္ ရဲေဘာ္မွာ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္း ျဖစ္ေၾကာင္းသိရ၍ ဝမ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆိုျခင္း လက္ခုတ္မ်ား တီးၾကသည္။ တပ္ရင္းတြင္ ထိုအခ်ိန္က အုပ္စုစြဲ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ၊ ေဒသစြဲ မကင္းေသးသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား ရွိၾကေသးသည္။ တပ္ရင္း ေရြးေကာက္ပြဲ ကိစၥႏွင့္ သေဘာမေတြ႔သူေတြ မႏွစ္ၿမိဳ႕သူေတြ ရွိၾကေသးသည္၊ တပ္ရင္းတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ေတာင္ငူ၊ ကၫႊတ္ကြင္း ၊ ေက်ာက္ႀကီး၊ ေဇယ်ဝတီ စသည့္ ေဒသမွ ရဲေဘာ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တပ္ရင္းမွာ ေတာင္ငူၿမိဳ ့မွ ရဲေဘာ္ အေရအတြက္မွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ကၫႊတ္ကြင္း၊ ေက်ာက္ႀကီးေဒသမွ ရဲေဘာ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လက္ေတြ႔ လုပ္ေဆာင္မႈ၌ အားေကာင္းမႈရွိသည္မွာ မျငင္းသာ။
တပ္ရင္းတြင္ ေရွ႕တန္း မထြက္ရေသးသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ေတြမွာ ေတာထဲမွ ပ်ဥ္းကတိုး အေျခာက္တံုးေတြကို လႊျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္ၾကၿပီး မီးေသြးဖိုႀကီးမ်ား လုပ္၍ မီးေသြးဖုတ္ ၾကရသည္။ ဖုတ္ၿပီး ရရွိလာသည့္ မီးေသြးမ်ားကို ဂုန္နီအိတ္ႀကီးေတြထဲ ထည့္ၿပီး ေသာ္လဲထ ေစ်းသို႔ ေရာင္းၾကရသည္။ ထိုအခ်ိန္က မီးေသြးအိပ္ႀကီး တအိပ္ကို ထိုင္းေငြ ဘတ္၃၀ျဖင္႔ ေရာင္းၾကရသည္။ ေရာင္းရသည္႔ ေငြကို မီးေသြးဖုတ္သည့္ အဖြဲ႔က တပ္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ငါးတန္ ကီလို လိုက္ဝယ္ၿပီး အားလံုး စားၾကရသည္။ လြမ္းေလာက္ စရာေတြေပါ႔၊ သူတို႔လုပ္အားႏွင့္ ရလာသည့္ ေငြစေလး အခ်ိဳ႕ကို ေဆးလိပ္ဝယ္ေသာက္၊ ေဆာင္ေတာ္ကူး သနပ္ခါးဝယ္ႏွင့္ အဖတ္ မတင္ၾက။ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းႏွင့္ ေခြၽတာ စားေသာက္ ေနၾကရသည္။ တပ္ရင္း စီးပြားေရးဆိုလို႔ ပန္းပဲဖိုေလးတခု တည္ေထာင္ထားသည္။ ဆင္သမား၊ ေတာင္ယာ သမားေတြမွ ဓါး လာအပ္ၾက၍ ေငြဝင္ေပါက္မွာ မဆိုးလွ။ ထိုအလုပ္ရံုမွ ရရွိသည့္ေငြကို ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာ၌ တာဝန္က်ေနသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ သြားတိုက္ေဆး၊ ေျခအိပ္၊ ေဆးလိပ္၊ စသည္တို႔ ဝယ္ႏိုင္သေလာက္ ဝယ္ၿပီး ပို႔ေပးၾကသည္။ ထို ပန္းပဲဖိုမွာလည္း ၾကာၾကာမခံ။ အေျခအေန အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေနာင္ … အလုပ္ မျဖစ္ေတာ႔ေခ်။
သီတင္းကြၽတ္လ ေစာထ တိုက္ပြဲ။ (၁၉၉၁-၉၂)
ဗဟို - အမိန္႔စာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း၊ ေရွ႕တန္း ထြက္ရမည္။ အားလံုးျပင္ဆင္ ထားၾကဖို႔ တပ္ရင္မႉးမွ ၫႊန္ၾကားသည္။ ဘယ္ေဒသကို ထြက္ရပါ့မလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာလဲ။ က်ေနာ္ သိပ္သိခ်င္ေနသည္။ ေရွ႕တန္း ထြက္ခါနီး တပ္ကို တပ္ထြက္မိန္႔ခြန္း ေျပာသည့္ အခ်ိန္က်မွ သိရသည္။ ထြက္ရမည့္ေဒသမွာ ေစာထ။ ေသနတ္၊ အီကြစ္မန္႔္ ေရဗူး၊ က်ည္ဆံ၊ စစ္ဘိနပ္၊ က်ည္ေဘာက္၊ ေရွ႕ထြက္ ရဲေဘာ္မ်က္ႏွာမ်ား ရႊင္လန္းတက္ၾကြမႈ မ်ားႏွင့္ ေလွႀကီးေပၚသို႔ တက္စဥ္ ေနာက္တန္း၌ က်န္ရစ္ခဲ့မည့္ ရဲေဘာ္မ်ား၊ ေရွ ့တန္းသို႔ သြားရေတာ့မည့္ ရဲေဘာ္မ်ား၊ မွာလိုက္သည့္ အမွာေတာ္ စကားမ်ား ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ သိပ္ရင္းႏွီးလွသည္။ ေဟ့- အရာ ရာ သတိဝိရိယ ရွိၾကကြေနာ္၊ ငါ မင္းတို႔ အတြက္ ဘီဘီစီမွာ သီခ်င္း ေတာင္းေပးမယ္။ စိတ္ခ် စမ္းပါကြ၊ မင္းသိတယ္ မဟုတ္လား- တခ်က္ တေကာင္ပစ္တာ- ႀကိဳးတုတ္ထားတဲ့ ဝက္ကိုေလ-ဟား-ဟား-ဟား။ ဒါနဲ႔ မင္းသီခ်င္းေတာင္ရင္ ငါတို႔ အားလံုးအတြက္ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တိုက္ပြဲ အေခြထဲက သီခ်င္း ေတာင္းေပးကြာ၊ က်မၼာေရးလည္း ဂရုစိုက္ဦး။ ငါ့-- ေဆးလိပ္အေၾကြး သံုးဘတ္ ကရင္မ ဆိုင္ကို မဆပ္ရေသးဘူး။ အဲဒါ မင္း ဆပ္ေပးပါဦး။ ေတာင္ေတာင္အီအီ စကားသံေတြ ေဝစီလွသည္။
ေလွႀကီးက တေရြ႕ေရြ႕ ့ထြက္စအျပဳ--သူတို႔ ၿပံဳးျပ၊ ႏႈတ္ဆက္၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲ၊ အသဲထဲ၊ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲ ထိန္းသိမ္းရင္း က်လာေတာ့မယ့္ မ်က္ရည္ေတြကိုယ္စီ ရွိၾကေနသည္ ကိုေတာ့-------။ ဒီတုန္းက ဘာရယ္ေၾကာင္႔မွန္း မသိခဲ႔ေခ်၊ စာေရး လကြာ -- လက္ကေလးေတြ ေဝွ႔ယမ္း ႏႈတ္ဆက္ ပံုရိပ္မ်ား။ ကမ္းစပ္၌ က်န္ရစ္ခဲ့သူ ရင္ထဲမွာေတာ့ - ဝမ္းနည္းစို႔တက္ မ်က္ရည္စေတြႏွင္႔ ။ သူ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ရဲေဘာ္မ်ား တရားေသာ စစ္ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းယံုက လြဲၿပီး ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။
ျမန္ျပည္သစ္ရဲ႕ သားေကာင္း ေဒါင္း စစ္သည္ေတြ။ ေဒါႀကီးေမာႀကီးနဲ႔ ေမာင္းအားျပင္းတဲ႔ စက္ေလွအသံ။ စက္ေမာင္းသမား ေဘးတြင္ ေဆးတံ ကိုက္၍ ေတာေတာင္ေတြ၏ ပထဝီ အေနအထား တည္ေနပံုကို ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနေသာ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္း။ ေလွႀကီးေပၚတြင္ တခ်ိဳ႕ ငိုက္ျမည္းေနၾက။ တခ်ိဳ႕ ကင္းေစာင့္ေနၾက။ ဝဲႀကီး ဂိတ္စခန္းသို႔ ေရာက္၏။ ရန္သူ႔တပ္ လႈပ္ရွားမႈ ၊ ထူးရွားမႈ၊ ရွိမရွိကို စံုစမ္းစမ္းၿပီး ခရီးဆက္လက္ ထြက္ခြာ လာၾကသည္။ ေစာထသို႔ ညေန ငါးနာရီထိုးတြင္ ေလွစိုက္သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ား တအံ႔တၾသ ေငးေမာ ၾကည့္ရႈ႕ ေနၾကသည္။ ေစးမူဝါးမ်ား အထမ္းအပိုး ကိုယ္စီျဖင့္ တစံုတခုကို ႀကိဳသိထားသည့္ အလား စိုးရိမ္ ေသာကမ်ားႏွင့္။
မဟာမိတ္ ရံုးႀကီးေပၚသို႔ စစ္ေၾကာင္းေရာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း တာဝန္ရွိသူအား သတင္းပို႔ခိုင္းသည္။ စစ္ေၾကာင္းအသင့္ ေနရာယူႏိုင္ရန္ ေစာထရြာ အျပင္ဘက္ ေတာင္ကုန္းမ်ား ေပၚတြင္ လံုၿခံဳေရး စီစဥ္ထားၾကၿပီး ရဲေဘာ္မ်ားကို ေနရာအသင့္ ယူေစသည္။ ရြာသားမ်ားသည္ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္ရာ အိုးခြက္ပစၥည္းမ်ား ၊ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဆိတ္မ်ားကို ျခင္းေတာင္းႀကီးေတြထဲ ထည့္ၿပီး ေရႊ႕ေျပာင္း ေနၾကသည္။ သူတို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းၾကသည့္ ေနရာမွာ သံလြင္ျမစ္ တဘက္ကမ္း (ထိုင္း နယ္နိမိတ္) အေတာ္ေဝးသည့္ ေနရာသို႔ ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕က သယ္ယူ၍ မကုန္ႏိုင္ေသး။
အခ်ိန္ကား - မိုးခ်ဳပ္ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစ။ ေျခာက္နာရီ ထိုးၿပီးေလာက္တြင္။ - ရန္သူ- ဟု စူးရွ ျပတ္ေတာင္းေသာ အသံႀကီးႏွင့္ အတူ အတြဲလိုက္ အတြဲလိုက္ ကုတ္ခ်လိုက္ေသာ AK-ေသနတ္သံက တေတာလံုး၊ တေတာင္လံုးကို ျမည္ဟည္း ဟိန္းထြက္သြားေစသည္။ တိုက္ပြဲစၿပီ လို႔ သိလိုက္ ရသည္ႏွင့္ အတိုင္းမသိ ေဆာင့္တက္လာသည့္ ရင္ခုန္သံက ရင္ဝမွာ ေအာင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသလို။ တကိုယ္စာ လံုၿခံဳဖို႔ တူးထားသည့္ ဝပ္က်င္းထဲ၌ ကိုယ္ဟန္ အေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးျပင္ၿပီး အလုပ္ရႈတ္ကာ ရန္သူကို က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ရွာေဖြေနမိသည္။ ကိုယ္က ရန္သူကိုမေတြ႔ ႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ညာဘက္က တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ေသနတ္သံ ေတြကေတာ့ ေပါက္ေပါက္ ေဖာက္သလို တရစပ္ ပစ္ခတ္ေနသည္။ လက္နက္ငယ္ေတြ ပစ္ခတ္လို႔ ေခတၱ အသံတိတ္ခ်ိန္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပဲ - အာပီဂ်ီ - ေသနတ္အသံႀကီးက တိုက္ပြဲ တခုလံုးကို လႊမ္းမိုး ေနေလေတာ့သည္။
ေဟ႔ … ဟိုမွာ- ဟိုမွာ- သစ္ပင္နား ေျပးကပ္ၿပီ။ ငါ့ကိုေပး-ငါ့ကိုေပး-ေဆာ္ထည့္လိုက္မယ္။ ထုတ္---ဂ်ိမ္း။ သစ္ပင္နား ေျပးကပ္သည့္ ရန္သူႏွင့္ အေပၚစီးမွ ပစ္ခ်လိုက္သည့္ လက္နက္ႀကီး လံုးေထြး မဲေမွာင္သြားသည္။ ထိုေနရာမွ ရန္သူအသံ မၾကားရေတာ့။ -ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ကြ- ဘာမွတ္သလဲ-တက္ရဲ တက္ခဲ့စမ္း- ရဲေဘာ္ မ်ားမွာ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံသံမ်ား ႏွင့္အတူ ၾကားေနရသည္။ တိုက္ပြဲ အေတြ႔အႀကံဳရွိသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အေတြ႔အႀကံဳ ႏုေသးသည့္ ရဲေဘာ္မ်ား တြဲထားေပးသည္။ ရန္သူပစ္သည့္ က်ည္ဆံလမ္းေၾကာင္းကို ၾကည့္ရေသးသည္။ က်ည္လမ္းေၾကာင္း အေတာ္ျမင့္ျမင့္မွ ျဖစ္ေနလွ်င္ ထိုအခြင့္အေရးကို အမိအရ လႈပ္ရွားၿပီး ကိုယ့္ရဲေဘာ္မ်ား စိတ္ဓါတ္ေရးရာ မက်ဆင္းဖို႔ ့ တဖက္ကလည္း အားေပးမႈ လုပ္ရသည္။
မဲကနဲ- မဲကနဲ -အတင္း ထိုးတက္လာေသာ ရန္သူမ်ား။ ကြၽဲအုပ္ႀကီး ေမာင္းသြင္း လိုက္သလိုမ်ိဳး။ ထိုသို႔ အတင္းဖိၿပီး ထိုး၍ တက္လာသည့္ ရန္သူမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ့ဘက္ကလည္း အတြဲလိုက္၊ အတြဲလိုက္၊ တရေဟာ ပစ္ခတ္ ေဖ်ာ္ေျဖသည္၊ မ်က္ေစ႔မွိတ္၍ ပစ္ဦးေတာ့ အနည္းဆံုး အုပ္စုလိုက္ တက္လာသည့္ ရန္သူၾကားထဲ က်ည္ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ထိစၿမဲ။ ရန္သူ႔ဘက္မွ က်ည္ပစ္အား ကလည္း မေသးလွပါ။ ေရွ႕က ဖိတက္လာသည့္ အဖြဲ႔က ဖိတက္သလို ၊ အေနာက္မွ လက္နက္ႀကီးႏွင့္ ပစ္ကူေပးသည့္ လက္နက္ႀကီး အသံကလည္း နားေထာင္၍ ကိုယ္႔ဆီလာမွာ ေၾကာက္ရေသး၏။ ရန္သူသည္ သူ၏ တပ္သားမ်ား အတံုးအရုန္း က်ဆံုးေနသည္ကို ဂရုမစိုက္။ အထက္က ညႊန္ၾကား ထားသည့္အတိုင္း - ေစာထရြာကို ယေန႔ မျဖစ္မေန ရေအာင္ သိမ္းရမည္ဆိုသည့္ အမိန္႔အတိုင္း မ်က္ကန္း တေစၦမေၾကာက္ လုပ္ေဆာင္သည္။
ဂ်ိဳင္း - ဂ်ိမ္း ဆိုးရြားသည့္ အသံနက္ႀကီး က်ကြဲသံ ကပ္ၿပီးၾကားသည္ႏွင္႔ က်ေနာ္သည္ ပစ္က်င္းထဲ၌ ဒူးႏွင့္ နဖူးကပ္ၿပီး ဝပ္ေနရ၏။ အသံႀကီး ၿငိမ္သြားသည့္အခါ လူသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ဒီတင္ - ငါ့ထိသြားၿပီ-။ ဘယ္ကို ထိသြားတာလဲ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ငါလာမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဖက္မွ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္မွာ-တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ မမ လက္နက္ႀကီး အစထိ၍ သူတို႔၏ဦးေခါင္း ၊ ေပါင္၊ ေနရာမ်ား၌ ေသြးစမ်ား နီရဲေပက်ံ၍ ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္ တပ္ရင္းမႉးျဖစ္သူ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းသည္ တဘက္ေတာင္ကုန္း၌ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ ႀကီးၾကပ္ ကြပ္ကဲေနသည္။ အိုင္ကြန္ ဆက္သြယ္ေရး စက္ငယ္ကို အခ်ိန္ျပည့္ ဖြင့္ထားေသာေၾကာင့္ စက္နာမည္ ေခၚသံသူၾကား ေနရ၏။
(ဆီးက်ိဳေလာကြား)၂-ၾကားလား(အေၾကာင္းျပန္)၂ ဒါပဲ။
(ၾကားတယ္)၂ ဘာရွိမလဲ ဒါပဲ။
(ေဒါင္းႏွစ္ေကာင္ ေခြးကိုက္ခံရတယ္ ရလား ဒါပဲ)
(ရတယ္)၂ (တူးသရီး လုပ္မယ္ ရထားျဖစ္လား ဒါပဲ)
တိုက္ပြဲမွာ လက္နက္ႀကီး၊ လက္နက္ငယ္ အသံမ်ား ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ျပန္ေပၚလိုက္ႏွင့္ ဤတိုက္ပြဲကား ညတိုက္ပြဲ။ မဟာမိတ္ ေကအန္ယူ ဘက္မွလည္း ေအာ္၍ ပစ္ေနၾကသည္။ တပ္ရင္းမႉး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းသည္ သူ႔ ရဲေဘာ္ က်ည္ထိသြားတာသိ၍ ရန္သူ၏ ပစ္ခတ္ေနသည့္ က်ည္မ်ား ပလူ ပ်ံသလို ျဖစ္ေနသည့္ ၾကားထဲ ဂရုမစိုက္အားပဲ ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္ႏွစ္ဦးထံသို႔ အေရာက္သြားသည္။ (ဘယ္ထိ သြားလဲ၊ မ်ားလား။ အစ ထိသြားေသာ္ ရဲေဘာ္မွာ ဒႆ(တင္ထြန္း) ျဖစ္သည္။ ေခါင္း၌ လက္နက္ႀကီး အစထိ၍ ေသြးမ်ား ပန္းထြက္ေန သည့္အထဲ သူ၏မ်က္ႏွာ ၿပံဳးထားလွ်က္ တပ္ရင္းမႉးကို ေျပာလိုက္ေသး၏ - ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ေဆာ္က်ည္ ဒဏ္ရာ ေလာက္ပါပဲ-ဟဲဟဲ။ ေဆးမႉးရဲေဘာ္မွ သူတို႔ႏွစ္ဦးအား ေသြးတိတ္ ပတ္တီးမ်ား စည္းထားေပးၿပီး အေရးေပၚေဆးမ်ား တလံုးၿပီး တလံုး ထိုးေနပံုမွာ ကြၽမ္းက်င္ ပိုင္ႏိုင္လွသည္။ တပ္ရင္းမႉးက ေဆးမႉး ရဲေဘာ္အား ထိုရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦးအား ေနာက္တန္း ဌာနခ်ဳပ္သို႔ အျမန္ဆံုး ျပန္ပို႔ႏိုင္ရန္ ၫႊန္ၾကားေနသည္။
ရန္သူက တဘက္၊ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ မဟာမိတ္ ေကအန္ယူ က တဘက္။ အျပင္းအထန္ တိုက္ပြဲ ဝင္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ေနာကိတန္း ဗ်ဴဟာမႉး ရံုးမွ တိုက္ပြဲဝင္ေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ ရိကၡာေျခာက္ထုတ္မ်ား တထုတ္စီ ပို႔ေပးသည့္ အျပင္ အျခား လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံမ်ား၊ လက္ နက္ငယ္ က်ည္ဆံမ်ားပါ အကန္႔အသတ္ႏွင့္ ပို႔ေပးသည္။ မဟာမိတ္ ေကအန္ယူ ရဲေဘာ္မ်ားမွလည္း - ဗမာအသံ မပီတပီ ႏွင့္ - "ေက်ာသား တပ္မေတာ္ကြ" ဟု အသံျပဳ၍ ပစ္ခတ္ေနၾကသည္။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းမွာ သတင္းအရ ဗ်ဴဟာ သံုးခုေပါင္းၿပီး ထိုးစစ္ဆင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို စစ္ဆင္ေရး အမည္မွာ နဂါးမင္း စစ္ဆင္ေရး ဟု သိရသည္။ ရန္သူသည္ ၄င္းတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို အင္အား အတံုးအရုန္း အဆံုးအရႈံးခံၿပီး နယ္ေျမစိုးမိုးရန္ အတြက္ က်ားကုတ္ က်ားခဲ မိုက္မဲျပေန၏။
ျပန္ဆုတ္ဟု အထက္မွ ၫႊန္ၾကားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္း ျပန္ဆုတ္ၾကသည္။ ရန္သူသည္-ထီးမူးခီး-တိုက္ပြဲ၌ ၄င္းတို႔ ခံထား ရေသာေၾကာင့္ ယခုအခါ အခဲမေက်ပဲ ျပန္လည္ၿပီး ေစာထ ရြာကို စစ္ေရးအရ စိုးမိုးရန္အတြက္ လက္နက္ႀကီးမ်ားကို မိုးႀကိဳးပစ္သလို တဝုန္းဝုန္း၊ တဂ်ိမ္း ဂ်ိမ္း ျဖင့္ ရြာထဲသို႔ ပစ္သြင္းေနေတာ့သည္။ သံေယာဇဥ္ မျပတ္၍ ၾကြက္ေခ်ာက္၊ က်ီးေမာင္း ေနခဲ႔ေသာ ကရင္ အဖိုးအို၊ အဖြားအို ၊ ကေလးတြဲေလာင္းႏွင့္ မိခင္၊ ငိုသံမ်ား၊ ေသနတ္သံမ်ား ဤေလာကႀကီး တခုလံုး အကုသိုလ္ လႈိင္းလံုးႀကီး ကမာၻေျမသို႔ ၿပိဳဆင္းလာသည္႔ အလား။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းသည္ ရြာသားမ်ား၊ ရြာမ်ား ထိုထက္ အထိနာမည္ စိုးသည့္အတြက္ က တေၾကာင္း၊ ရန္သူ႔ သတင္းက အခ်ိန္တိုအတြင္း သိရေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း စစ္ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ အတြင္း မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ရြာအနီးစပ္တြင္ ကပ္၍ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပြားခဲ့ရသည္။ စစ္ေရး အခင္းအက်င္း မေကာင္းတာက တေၾကာင္း ။ က်ေနာ္တို႔ ဆုတ္လမ္းမွာ သံလြင္ျမစ္ခံေန၍ အခ်ိန္မွီ အလွ်င္အျမန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး ခြာစစ္ျဖင့္ စံနစ္တက် ဆုတ္ခြာ ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ အဖြဲ႔မွာ ညေမွာင္မဲ၍ လူစုကြဲ သြားၾကသည္။ အိုင္ကြန္ ( Icon ) ဆက္သြယ္ေရး စက္ငယ္မ်ား ဖြင့္၍ ျပန္လည္ ဆက္သြယ္မႈ လုပ္ယူၾကရ ျပန္သည္။
ရန္သူႏွင့္ က်ေနာ္တို႔မွာ ကိုက္ေျခာက္ရာ အကြာအေဝးသို႔ ကပ္၍ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္သူ၏ - နာတိုး စက္ေသနတ္သံႀကီးမွာ ဒုတ္-ဒုတ္-ဒုတ္-ဒုန္းဒုန္းဒုန္း-ဟူေသာ အသံမ်ား မၾကာခဏ ပစ္ခတ္ေနသည္။ ေမွာင္မဲနက္ေသာ ည၌ ေကာင္းကင္ယံတြင္ မီးက်ည္ေသနတ္မ်ား ပစ္ေဖာက္ေနသည္ ကိုမ်ားလည္း ေတြ႔ရွိရ၏။ သူတို႔လည္း လူစုကြဲၾက၍ ဤကဲ့သို႔ အခ်က္ျပ ေသနတ္ ပစ္ေဖာက္တာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ေနမိ၏။ အားလံုးမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းဟိုက္၍ အနားယူသူက ယူၾက၏။ ကင္းေစာင့္ၾကရာတြင္ မဟာမိတ္ တပ္မႉးမ်ားႏွင့္ ၫွိႏႈိုင္း ေဆြးေႏြး ေနရေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ ဟန္းေကာျဖင့္ ေရေႏြးတည္ေနသည္။ တခ်ိဳ ့ရဲေဘာ္မ်ား ေသနတ္တိုက္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕ ညာသိုလ္ (ပြတ္ခၽြန္း) ေဆးလိပ္ လိပ္ေသာက္ ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ မွာ မွတ္တမ္းေရးမွတ္ ေနသည္။
မနက္ မိုးလင္း၍ က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနသည့္ေနရာမွာ သံလြင္ကမ္းနေဘး (ရာထာ) ဆိုသည့္ ရြာပ်က္ႀကီး တရြာ ျဖစ္ေနသည္။ စိုက္ခင္းၿခံႀကီးထဲ ၌ ႀကံခင္း၊ ကန္စြန္း၊ ခရမ္းသီးပင္မ်ား၊ ေျပာင္းဖူးပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားသည္။ ရြာသားမ်ား တေယာက္မွ် မရွိေတာ့ပါ။ ထိုေန႔ ထိုတည။ ရန္သူႏွင့္ စစ္တလင္းျပင္ ၌ ပြဲဦးထြက္ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ ပါေလတကား။ ရာထာ ရြာပ်က္ႀကီး အတြင္း စစ္ေၾကာင္းမ်ား အဖြဲ႔လိုက္၊ အဖြဲ႔လိုက္ စုစည္းေနၾကသည္။ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ မွ တပ္ရင္း စုစုေပါင္း (၆)ရင္းခန္႔ ရွိမည္။ ထိုစစ္ေၾကာင္းကို ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းႏွင့္ အျခားတပ္ရင္းမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ညီညီၫႊတ္ၫႊတ္ လက္တြဲၿပီး တန္ျပန္တိုက္ပြဲ ဆင္ၾက သည္။ မဟာမိတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ေကအန္ယူ၊ က.လ.လ.တ( ကယားျပည္သူ လူမ်ဳိးေပါင္းစံု လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္) စသည့္အဖြဲ႔ မ်ားမွလည္း လိုသေလာက္ အင္းအားမ်ား ထုတ္၍ စုေပါင္းၫွိႏႈိင္း သေဘာတူခ်က္ မ်ားႏွင့္ လက္နက္အင္အား လိုသေလာက္ မွာယူ၍ တိုက္ကြက္မ်ား တကြက္ၿပီး တကြက္ ေဖာ္ေနၾကသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ရြာထဲ၌ အဖြဲ႔မ်ားခြဲ၍ မိမိတာဝန္ က်သည့္ ေတာင္ကုန္း နံပါတ္မ်ားအလိုက္ ေနရာယူၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းတြင္ မဟာမိတ္ နယ္ေျမခံ ရဲေဘာ္မ်ား တြဲေပးထား၍ အခက္အခဲ သိပ္မရွိပါ။ ဘူဒိုဇာျဖင့္ ေဖာက္ထားသည့္ သစ္ဆြဲ လမ္းမႀကီး အတိုင္း စတင္ ခ်ီတက္သည္။ စစ္ေၾကာင္းမွာ လူမ်ား၍ ခမ္းလွမ္းလွမ္း (ငါးလွမ္းေက်ာ္)မွ ေလွ်ာက္ရသည္မွာ အခ်ိန္ၾကာသလို ထင္ရ၏။ ေရွ႕ဆံုးပိြဳင့္မွ ထူးျခားသည့္ လကၡဏာ ျဖစ္လွ်င္ အေနာက္သို႔ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ သတင္းပို႔ ဆက္သြယ္ရသည္။ ေန႔လည္တြင္ စပါးပင္မ်ား စိုက္ထားသည့္ ေတာင္ၾကားသို႔ ေရာက္၍ စခန္းခ်ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ စခန္းခ်သည့္ ဘယ္ဖက္တြင္ ေက်ာက္ေတာင္ အ ျမင့္ႀကီး တလံုးရွိသည္။ ညေနေစာင္း ေလာက္ေတာ့ ဗ်ဴဟာရံုးမွ သတ္မွတ္ ေပးထားသည့္ ေတာင္ကုန္းမ်ားတြင္ ေနရာကိုယ္စီ ယူထားၾကဖို႔ ့အမိန္႔ ့လွမ္းေပးသည္။
မူးကေနာ္ေလး -
မူးကေနာ္ေလး ဆိုသည္မွာ ဗမာလို-အပ်ိဳမေလး-ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ထိုေတာင္ကုန္းတြင္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွ တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္ ေနရာ တက္ယူၾကသည္။ က်ေနာ္က ထိုကုန္းေပၚသို႔ ့မပါသြားျဖစ္။
(ညေန-၁၇-နာရီ ထိုးခ်ိန္)
ဒိုင္း-ဒိုင္း-ဒိုင္း --- ေသနတ္သံမ်ား စတင္ၾကားရသည္။ တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ ျဖစ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ ဆန္းလင္း၏ စက္ငယ္ ဖြင့္သံကို နားစြင့္ ေနမိသည္။ ရန္သူေတြ အဖြဲ႔ခြဲၿပီး ေတာင္းကုန္းေပၚကို ကမ္းပါးယံက တက္ေနတယ္။ စိုးရိမ္စရာ သိပ္မရွိဘူး။ တိုက္ပြဲ ထပ္မံျဖစ္လိမ့္ ႏိုးႏွင့္ တညလံုး မအိပ္ႏိုင္ပဲ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္၌ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနရသည္။ အိပ္ခ်င္သည့္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးမွာ အိပ္ေရးပ်က္ ဖန္မ်ား၍လား မသိ တခါတခါ သတိထားရက္က ငိုက္ကနဲ ငိုက္ကနဲ ခပ္စပ္စပ္ စိုက္ဆင္းသလို ေခါင္းက ျဖစ္သြားရသည္။ မနက္က်ရင္ တိုက္ပြဲျဖစ္မွာပဲလို႔ ေတြးေတာ သံုးသပ္ရင္း အရုဏ္တက္ လာခဲ႔သည္။
နံနက္(ဝ၅းဝဝ)နာရီ အခ်ိန္။ ---- တိုက္ပြဲ စေခ်ၿပီ။ စက္ငယ္ထဲ၌ စက္ စကားေျပာသံ ႏွင့္အတူ ေအာ္သံမ်ား၊ ႀကံဳးဝါး ဆဲဆိုသံမ်ား ညံေန၏။ အျပင္မွာလည္း ေသနတ္သံက အေတာ္ေလး ၾကားေနရ၏။ မၾကာပါ ခဏအၾကာတြင္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔မွ ရဲေဘာ္တေယာက္ ပ်ာယီးပ်ာယာႏွင့္ ေရာက္လာသည္။ တပ္ရင္းမႉးကို ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ေခၚသြားၿပီး တီးတိုး ေျပာေနၾက၏။ မၾကာပါ က်ေနာ့္ကို ျပင္ဆင္ခိုင္းၿပီး သူႏွင္႔အတူ လိုက္ခဲ့ရန္ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းမွ ေခၚသည္။ လိုက္သြားေတာ႔။
ကြၽန္းပင္ႀကီးမွာ လူသံုးေယာက္ ဖက္ခန္႔ရွိမည္။ ထိုအပင္ႀကီး ေျခရင္း၌ ေျမက်င္း းတူးေနၾကသည့္ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႕ ေတြ႔ရသည္။ ဘယ္သူ ထိသြားပါ လိမ့္၊ ဘယ္အဖြဲ႔ ကလဲ။ တို႔အဖြဲက ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး။ ဘုရား-ဘုရား-မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းရင္း။ လူေလးေယာက္ စစ္ပုခက္ျဖင့္ ထမ္းထြက္လာတာ ျမင္ရ၍ ေသာက စိတ္ႏွင့္ မည္သူမ်ား ျဖစ္ေနမလဲဟု ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ က်ေနာ့္ရင္ထဲ မယံုၾကည္ႏိုင္သည္႔ ျမင္ကြင္း အသစ္စက္စက္ ကို ေတြ႔ရ၏။ ဒုတိယအႀကိမ္ ေသျခာသြားေအာင္ ထပ္မံ၍ ၾကည့္မိသည္။ ေသြးနီ၊ ေသြးစက္မ်ား ပုခက္မွာ စြန္းထင္းၿပီး ဘယ္ဖက္ နားထင္သို႔ က်ည္ျဖတ္မွန္ သြားေသာ ဒါဏ္ရာမွာ ဟင္းလင္းပြင့္၍ ေနေခ်ၿပီ ။ သူကား အသက္ မရွိေတာ႔ၿပီ။ က်ဆံုးတယ္ ဆိုတာ ဒါကို ေခၚတာလား ဟု ႀကီးမား ေလးနက္စြာ ေငးေမာ ေတြးေနမိသည္။ ထိုရဲေဘာ္မွာ ရဲေဘာ္ ေဇာ္ဝင္းလိႈင္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ သင္တန္း တပါတ္စဥ္တည္း တက္ခဲ့ရသူ။ သင္တန္းသား အားလံုးထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုး ရဲေဘာ္။ အရိုး အ အဆံုးရဲေဘာ္။ တာဝန္အေက်ဆံုး ရဲေဘာ္။ အနစ္နာအခံဆံုး ရဲေဘာ္။ ခုေတာ႔ ဝိဥာဥ္မဲ႔ေခ်ၿပီ။
သူ၏ ေတာ္လွန္ေရး ရုပ္ပံုေတြကို က်ေနာ့္ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္ရင္း ။ တပ္ရင္းမႉး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္း၏ အက္ကြဲ ေၾကကြဲသံက - ရဲေဘာ္ေဇာ္ဝင္းလိႈင္ ရဲေဘာ္ဟာ ေတာ္လွန္ေရး တာဝန္ကို ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ သြားခဲ့ၿပီ၊ ရဲေဘာ္ သင္သြားလိုရာ သြားႏိုင္ၿပီ။ ေနာက္ထပ္ သူ႔အတြက္ ထပ္ထြက္ လာေတာ့မည့္ စကားအသံကို က်ေနာ္ မၾကားရက္ ႏိုင္ေတာ့ပါ။ မၾကားလဲ မၾကားခ်င္ေတာ႔ပါ။ ေနာက္ဆံုး ေသနတ္ေျမာက္ အေလးျပဳေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့ တကိုယ္လံုးကို ကိုင္လႈပ္ေနသလို ဘယ္ေတာ့မွ အရႈံးမေပးနဲ႔ ဆိုသည့္ အားေပး အသံက က်ေနာ့ နားထဲသို႔ သံမိႈစြဲသလို ခိုင္က်ည္စြာ စူးစူးနစ္နစ္ ၾကားေနရသည္။
ဒိုင္း-ဒိုင္း-ဒိုင္း- ဆိုေသာ ေသနတ္သံ သံုးခ်က္မွာ သူက က်ေနာ္တို႔ကို ခြဲခြာသြားၿပီ ျဖစ္သလို။ အမိျမန္မာျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ က်ဴးရင္႔တဲ႔ ဒီမိုကေရစီ ဥဒါန္းမွာ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ႔ ေတးသံေတြလည္း ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။။
( က်ည္ေဝၿဖိဳး )
